Η βροχή

Πάει ώρες η βροχή,
η δική σου εποχή.
Μέσα της, σ' άρεσε να τρέχεις,
τόσο γκρίζο πως αντέχεις.

Τις ψιχάλες της, κοιτούσες,
αν σε θέλω με ρωτούσες,
Το πρωτοβρόχι λαχταρούσες,
μα γι' αγάπη δε μιλούσες.

Έξω κόπασε η μπόρα,
όλα αυτά τελειώσαν τώρα.
Μείναν οι βρεγμένοι δρόμοι,
δυο καρδιές σε σταυροδρόμι.
Έμεινε η υγρασία των ματιών,
και το δάκρυ των θεών.

Ως τα ξημερώματα

Κατάφερες για σένα να μιλάω,
με τη σκέψη σου, κοιμάμαι και ξυπνάω.
Κατάφερες, το χάδι σου ν' αναζητώ,
ώρες ατέλειωτες αστέρια να κοιτώ.

Τα ψεύτικα σ' αγαπώ σου να ποθώ,
στην αγκαλιά σου μέσα να χωθώ.
Και την αυγή σα ξημερώσει,
όλα να ΄χουνε τελειώσει!

Φθινοπωρινό αστέρι

Ένα αστέρι φθινοπωρινό,
στου ονείρου το κενό,
ψάχνει απόψε στο σκοτάδι,
της ψυχής σου το σημάδι!

Να φωτίσει περιμένει,
απ' το δειλινό που βγαίνει,
ως την αυγή που αργοσβήνει,
με τη σκέψη σου θα μείνει!

Το αστέρι

Το σύμπαν του φάνηκε μικρό για να καθίσει,
ένα αστέρι μπήκε στην καρδιά σου να φωτίσει!
Το κορμί σου εκπέμπει χρυσοκίτρινο φως,
ο ήλιος θαμπώνεται, νιώθει ασήμαντος, μικρός!

Τη λάμψη των ματιών σου, φέρνουνε στο νου,
τα δυό φεγγάρια του ουρανού!
Βιολετί το χρώμα τους, η θάλασσα καθρέφτης,
με παρασύρει στα βαθιά ο έρωτας ο ψεύτης!