Ήλιος του χειμώνα

Είσαι ήλιος του χειμώνα,

θάλασσα βαθιά εγώ

και δε φτάνουν οι ακτίνες,

να ζεστάνουν το βυθό.


Έχω ανάγκη όμως το φως σου,

και τη ζέστη που αναβλύζεις,

ώσπου να'ρθει καλοκαίρι

μου αρκεί να με αγγίζεις.

Από μακριά

Η θάλασσα στην ακτή δεν πλησιάζει,
απ' το πέλαγος μακριά, με ζήλια σε κοιτάζει.
Τα μαργαριτάρια του βυθού, στα στρείδια μέσα κλείνονται,
"ιπποτικά" στην ομορφιά σου, τα κύματα "υποκλίνονται".

Τι κι αν ο ήλιος δε βγαίνει κάθε μέρα,
τα μάτια σου φωτίζουνε τη γη κι ακόμη παραπέρα!
Τ' αστέρια, τις νυχτιές, για σένανε στολίζονται,
σημασία δεν τους δίνεις και νιώθουν, χαραμίζονται.

Στην αμμουδιά

Η παρουσία σου, πνοή,
ήλιος που βγαίνει το πρωί.
Το χάδι σου, αύρα και δροσιά,
βότσαλο στην ακροθαλασσιά.

Το κύμα του φιλιού σου,
ορμητικό μεμιάς,
στην αμμουδιά του νου μου,
τις ώρες σου περνάς.

Κάθε ματιά σου, κάθε σου γέλιο,
στην ευτυχία μου θεμέλιο.
Κάθε αντίο, κάθε φευγιό,
μες τη ψυχή μου, ρημαδιό.