έμεινε ο χειμώνας

έφυγε η ψυχή μου,  
έφυγε η ανάσα μου, 
έφυγε το γέλιο μου,
έφυγε το φως μου,
έφυγε ο χρόνος 
 
τόσα που έμειναν, πού θα τα χωρέσω;

έμεινε η απουσία σου,
έμεινε η σιωπή σου,
έμεινε η άδεια πλευρά στο μαξιλάρι,
έμεινε το βουβό τηλέφωνο,
έμεινε το κρύο μου χέρι, μόνο του
έμεινε μετέωρη η καληνύχτα,
έμεινε το σκοτάδι,
έμεινε η βροχή,
έμεινε ο χειμώνας!

σκέψεις

η ανάσα μου, στην ανάσα σου 
η σκέψη μου, στη σκέψη σου
τα σημάδια σου, στο κορμί μου
αγκαλιά μία, ενιαία
η ματιά σου, στη ψυχή μου
η ματιά μου, στο είναι σου
τα χέρια σου, να κρατούν τα κομμάτια μου.

πάλι

..πάλι να ρουφώ,
της φωνής σου, την ηχώ,
το γέλιο να τρυπάει το μυαλό.

πάλι εδώ,
πάλι στο κενό,
έχω να μετρώ,
σωρό τα σ' αγαπώ.

τώρα τί να πω,
στα κύματα βουτώ,
πάλι να ζητώ,
ανάσες για να ζω.

κοίταξέ με

...Κοίταξέ με προσεχτικά και θα καταλάβεις. Για την αγάπη μιας γυναίκας έγινα ποιητής. Δεν τη συγκίνησα. Έγινα κλόουν, καραγκιόζης, Ρωμαίος, Νίγκελ, Άμλετ…Κείνη προσπέρασε, πλάι απ’ τις τραγικές μεταμορφώσεις μου, αγέρωχη και πήγε να θαφτεί στο άγνωστο. 
Ήταν τρελή; Ήταν άρρωστη; …Χαλασμένη απ’ τα βιβλία; Δεν ξέρω. 
Ένα πράγμα ξέρω : πως μ’ έκανε δυστυχισμένο...

-Μενέλαος Λουντέμης -

αν είχες

..αν είχες καταλάβει, πόσο σ' αγαπώ και σε θέλω,
..θα κοιμόσουν τώρα στην αγκαλιά μου και θα μετρούσα κάθε ανάσα σου..
..θα ξυπνούσες το πρωί και θα με κοιτούσες με απορία, που μου αρέσεις, ακόμα και αγουροξυπνημένη..

..αν είχες καταλάβει, πόσο σ' αγαπώ και σε θέλω,
..δεν θα ύψωνες τείχη, δεν θα έβρισκες εμπόδια, 
θα άνοιγες όλες τις πόρτες για να περάσω, θα ήμουν αέρας δυνατός.. 

..αν είχες καταλάβει, πόσο σ' αγαπώ και σε θέλω,
δεν θα διάβαζες από μακριά όσα γράφω για σένα,
θα με ρωτούσες όλο περιέργεια, τί γράφω..και 'γω θα σου έλεγα, για να σε πειράξω...δεν είναι για σένα...ενώ μόνο για σένα, γράφει η καρδιά μου 
..θα ήσουν εδώ δίπλα μου και θα μ' άκουγες να στα λέω, γεμίζοντας με αγάπη, κάθε λέξη..




regalito
 

ξύπνησα

..ξύπνησα από ένα όνειρο 
σε κρατούσα αγκαλιά,
μοιραζόμασταν την ίδια ανάσα,
και μια θάλασσα-φιλιά

μοιραζόμασταν στο ίδιο μαξιλάρι, ευχές, 
τις δικές μας τις στιγμές,
σε δυό σώματα σεισμός,
ένας έρωτας θεός.

..ξύπνησα στην πραγματικότητα,
η πλευρά της αδειανή,
έχει χρόνια να φανεί,
η ψυχή, κι αυτή, κενή
έξω, ψύχρα και σιωπή!  


regalito

γεμάτο

Εσύ...
..η πρώτη μου σκέψη το πρωί...η τελευταία σκέψη μου, το βράδυ..
..και στο ενδιάμεσο;;
..εκεί δεν υπάρχει Αγάπη μου, χώρος..παρά μόνο για σένα!
..εκεί δεν υπάρχει αγάπη, παρά μόνο για την Αγάπη σου!