δεν είναι καλοκαίρι

..δεν είναι καλοκαίρι, αφού δεν είσαι εδώ. 
..δεν είναι καλοκαίρι, χωρίς να βλέπω το μαυρισμένο σου κορμί.
..δεν είναι καλοκαίρι, χωρίς να γεύομαι τ' αλμυρά σου χείλη.
..δεν είναι καλοκαίρι, Αύγουστο μήνα, χωρίς εσένα.
..τί καλοκαίρι, αν δεν είναι γαλάζιο, εγώ, εσύ.

..ακόμα, μια χρονιά, που δεν είναι καλοκαίρι.
πόσα καλοκαίρια, που δεν θα είναι καλοκαίρι;

Δεν χρειάζομαι ρολόι πια.
Έχω μάθει να μετράω το χρόνο, με την απουσία σου...

Κυριακές

Μισώ τις Κυριακές που δεν ξυπνάω δίπλα της.
- Μα ούτε τις άλλες μέρες συμβαίνει αυτό.
- Οι Κυριακές είναι αλλιώς. Οι Κυριακές θα ‘πρεπε να είναι δικές μας, 
                                                                                     θα 'πρεπε να έχουν τ' όνομά της.

κάθε μορφασμό σου

να βρίζω, να φωνάζω,
στους δρόμους, φάντασμα, να μοιάζω.
να ουρλιάζω, κατάρες να μοιράζω,
περαστικούς έντρομους, τρομάζω.

κάθε μορφασμό στο πρόσωπό σου,
τις εκφράσεις στο μέτωπό σου,
λείπει κάθε τί, δικό σου,

...άφησες απουσία για μένα,
άυλος, κενός χωρίς εσένα.

τότε

τότε μ' αγαπούσες και ήταν Άνοιξη, ήταν καλοκαίρι,
τότε μ' αγαπούσες και ήταν μέρα-μεσημέρι.

τότε με κρατούσες κι ήμουν ο Ένας,
τώρα εφυγες μακριά κι έμεινα κανένας.

τότε μου χάιδευες, τις νύχτες τα μαλλιά,
τώρα πεθαίνω, κάθε βράδυ μόνος, στα κρυφά.
 
τότε κάναμε, όνειρα Δευτέρες,
τώρα περνάει η βδομάδα και χάνονται οι μέρες.

τυχαία ενόχληση

..και το σκοτάδι, έγινε φως
κι εγώ ολόκληρος, από μισός.
και τόσο λίγο, κράτησε αυτό
ήταν σαν κάτι το φανταστικό.

αυτό το βλέμμα, αυτή η ματιά,
χιλιάδες ώρες, χιλιάδες φιλιά,
αυτές οι λέξεις, αυτή η σιωπή,
να μένουν σκέψεις, να μένουν γιατί.
 

τίποτα μετά

..κι έφυγες   
και κύλησε το δάκρυ
και κόλλησα στο βλέμμα
κι έμεινε η στιγμή..

και μετά αλλού,
μετά τα ίδια,
μετά ψέμα
μετά υποκρισία
μετά.. 

μετά, ποτέ ξανά μετά.

λόγια

οι λέξεις, προορίζονται, για να σφραγίζονται 
με αποτυπώματα στα χείλη, με ανάσες! 

πόσο κρίμα, που δεν το μάθαμε ακόμα! 

..λέξεις, κόβουν, ματώνουν.
λέξεις, μετατρέπονται αλόγιστα, σε υλικά χωματερής. 
πόση σπατάλη και αλόγιστη δαπάνη, του λόγου!

ποιο αλφάβητο, θα μας το συγχωρήσει; 

εγώ και η ψυχή

Πήρα και εγώ το κουφάρι μου αγκαλιά,
ξάπλωσα στο διπλό κρεβάτι και έβγαλα τη ψυχή μου να δει λίγο γαλάζιο.
-Ζεις ακόμα; Την ρώτησα.
-Ναι, μου απάντησε.
-Γύρνα τώρα πάλι από την άλλη και κοιμήσου.
Και αύριο εδώ θα είμαστε.
Οι δυο μας...