ήρθες-φεύγεις

Σου πλένω με τα δάκρυά μου
τα χέρια.
Σου πλένω τα πόδια ως τα βουνά.
Σου χαρίζω την πιο ζεστή μου φωνή για να ντυθείς.

Μα εσύ φεύγεις,
όπως ήρθες,
γυμνή,
για να υπάρχει πάντα ένα Ποίημα,
να λέει για σένα..

 Τάκης Σινόπουλος

..αν ήξερα

Αν ήξερα να σωπαίνω, δεν θα έκανα φανταστικούς διαλόγους μαζί σου.
Αν ήξερα να φεύγω, δεν θα το ’κανα.
Αν ήξερα να μ’ αγαπώ, θα σ’ άφηνα. 
Αν ήξερα να μετρώ τις ατελείωτες μέρες απουσίας, 
πάλι τις στιγμές παρουσίας θα σημείωνα!
Αν ήξερα να θυμώνω, θα αγαπούσα άλλη.
Αν ήξερα να προδίδω, με αργύρια δεν θα συναλλασσόμουν. 
Κι αν ήξερα να μην πονώ, θα έπαιρνα ασπιρίνη...

τώρα σιωπή

Θα ξαναγυρίσουμε

Τούτο το καλοκαίρι είτε το άλλο που θα 'ρθει
Δεν έχει σημασία πότε

Κάποιο καλοκαίρι τέλος πάντων θα ξαναγυρίσουμε

Πιο δυνατοί, πιο μεστωμένοι

Έχοντας συνοψίσει το νόημα της πρώτης προσπάθειας
Πειθαρχώντας στη νοσταλγία του Αιγαίου

| Εν όλω | εκδόσεις Άγρα |

πάρτυ

εκεί που βλέπεις το γαλάζιο, 
η θάλασσα ανταμώνει, 
κάθε που το κύμα σε ζυγώνει,
το χαμόγελό μου, να θυμάσαι.

εκεί που ο ήλιος σε ζεσταίνει, 
το ηλιοκαμένο δέρμα σου, φωτίζει
κάθε αχτίδα που σ' αγγίζει, 
χάδι δικό μου, στο κορμί σου.

εκεί που τα δάκρυα κυλάνε, 
τα ποτάμια ξεψυχάνε,
οι θύμησες μου, την Αγάπη σου, ζητάνε,
τη σιωπή, να ξεγελάνε. 

..από χθες

όσο σε φιλάω, τραβιέσαι
σ' αγκαλιάζω, βαριέσαι,
σου μιλάω, νυστάζεις,
σε αγγίζω, τρομάζεις.
με δυό μάτια, να λάμπουν
με τις λέξεις εξάπτουν
κάθε πόθο και σκέψη, 
πόσο ακόμη ν' αντέξει

το δικό μου σώμα, σε τόσα βράδια χαμένα,
να γυρεύει εσένα.