Σ' ένα ξωκλήσι, δυο κεριά, έκαιγαν μαζί,
δυο ψυχές κρατιόταν στη ζωή.
Η φλόγα τους δυνατή νύχτα-μέρα,
κι ας φυσούσε δυνατό αέρα.
Τέτοια αγάπη φωτεινή,
έμοιαζε παντοτινή!
Τα κεριά κι αν έλιωσαν,
οι άνθρωποι κι αν χώρισαν,
το ξωκλήσι μένει εκεί,
την αγάπη να υμνεί!
Ένας χώρος που εκφράζει σκέψεις, φαντασιώσεις, επιθυμίες, προσδοκίες!
Καιρό είχα να μπω και μου έλλειψαν τα ποιήματα σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕχουν μια διαύγεια, που μου θυμίζει την παιδική μου ηλικία.
Συνέχισε έτσι.. :)
Τα σχόλια σου Μαριλενα, αφορμή να συνεχίζω να γράφω. Ευχαριστώ θερμά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαρά και λύπη, μελαγχολία κι ελπίδα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι ο Έρωτας πάντα εκεί...
@zero2one
ΑπάντησηΔιαγραφή..στην πρώτη γραμμή.