Παρασκευή 13 Απριλίου 2007

Το ξωκλήσι

Σ' ένα ξωκλήσι, δυο κεριά, έκαιγαν μαζί,
δυο ψυχές κρατιόταν στη ζωή.
Η φλόγα τους δυνατή νύχτα-μέρα,
κι ας φυσούσε δυνατό αέρα.

Τέτοια αγάπη φωτεινή,
έμοιαζε παντοτινή!

Τα κεριά κι αν έλιωσαν,
οι άνθρωποι κι αν χώρισαν,
το ξωκλήσι μένει εκεί,
την αγάπη να υμνεί!

4 σχόλια:

  1. Καιρό είχα να μπω και μου έλλειψαν τα ποιήματα σου.
    Εχουν μια διαύγεια, που μου θυμίζει την παιδική μου ηλικία.
    Συνέχισε έτσι.. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τα σχόλια σου Μαριλενα, αφορμή να συνεχίζω να γράφω. Ευχαριστώ θερμά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Χαρά και λύπη, μελαγχολία κι ελπίδα.

    Κι ο Έρωτας πάντα εκεί...

    ΑπάντησηΔιαγραφή