Κοίτα να δεις τώρα ζημιά,
λέει πως ήμουν στα "παλιά",
σ' έβλεπα πάλι εδώ μπροστά,
σ' έκανα μία αγκαλιά.
Κοίτα να δεις τώρα ζημιά,
λέει πως ήμουν στα "παλιά",
φουσκώναν της αγάπης τα πανιά,
η θάλασσα μια ζωγραφιά.
Κοίτα να δεις τώρα ζημιά,
σου χάιδευα όπως πρώτα, τα μαλλιά,
γέμιζε ο τόπος ομορφιά,
απ' τα δικά μας τα φιλιά.
Κοίτα να δεις τώρα ζημιά,
λείπεις, τριγύρω καταχνιά,
όλα είναι κάπου μακριά,
εγώ μιλώ με μια σκιά,
δεν είσαι, στρογγυλοκάθησ' η νυχτιά,
δεν λέει να φύγει η σκοτεινιά.
Πόσο ειλικρινά γράφεις!! Μου έδωσες την εντύπωση ενός ανθρώπου που ο έρωτάς του, δεν τον αφήνει ν'αγιάσει. Πάνω που είχε βάλει σε μία τάξη τις σκέψεις του και ένιωθε καλύτερα, ήρθε πάλι "αυτή" να του τα χαλάσει όλα και όλο ειλικρίνεια ξεστόμισε "Κοίτα να δεις ζημιά!!"
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατενθουσιασμένη Ηλία!!
Ηλία καλημέρα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚρύβει πόνο το ποίημα, αν το εισέπραξα καλά!!
Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός φίλε μου, δεν ξεχνάς απλά δεν πονάς τόσο.
Η ένωση των πνευμάτων είναι πολύ πιο μεγαλειώδης από την ένωση των σωμάτων.
ΑπάντησηΔιαγραφή