Σε καλώ, δεν απαντάς,

τώρα λες δεν μ' αγαπάς.

Όλο παίρνω και το κλείνεις,
σημασία δεν μου δίνεις.
Μακριά μου τώρα φεύγεις, συνεχώς με αποφεύγεις,
μα η αγάπη μένει εδώ, τη μορφή σου αναζητώ.


Δεν ακούς που σου φωνάζω,
τις νύχτες μόνος μου τρομάζω.
Δεν ακούς που σου μιλάω,
στον εαυτό μου δεν χωράω,
τ' όνομα σου, προσευχή μου,

η ανάσα σου, πνοή μου,

λείπεις, λείπει κι η ζωή μου.

Γύρνα πίσω

Γύρνα πίσω, σου φωνάζω,
μέσ' στον κόσμο μου βουλιάζω,
και τις ώρες μου σκοτώνω, πια δεν ζω.

Γύρνα πίσω, σου ζητάω,

στον εαυτό μου δε χωράω,

τις ημέρες μου μετράω,

ξεχασμένα ρούχα σου, φοράω.

Γύρνα πίσω, που σου λέω,
το απολύτως αναγκαίο,
κι ας ακούγεται ακραίο,
για να ζω, για ν' αναπνέω.

χωρίς εσένα Αγαπημένη

Χωρίς εσένα, λείπει η ζωή μου όλη,
η ψυχή μου, σαν ερημωμένη πόλη,

Χωρίς εσένα, η νυχτιά δεν ξημερώνει,

η απουσία σου σκοτώνει.

χωρίς εσένα, η βροχή χωρίς σταγόνες,
δίχως χιόνια οι χειμώνες,
είναι οι ώρες μου, αιώνες.

Λαθρεπιβάτης βραδινός

Μέσα στη νύχτα τριγυρνώ,
να σε "πετύχω", να σε βρω,
σε μια πόλη γνώριμη απο παλιά,
πήγα στην παλιά σου γειτονιά,
τα φώτα στο σπίτι ήταν σβηστά,
παντού τριγύρω ερημιά.


Θυμάμαι που ειμαστ' αγκαλιά,
κι ανέβαινα δυό-δυό, 
να σ' ανταμώσω, τα σκαλιά.


Άνθρωποι άγνωστοι παντού,
υγρασία ενός καιρού, μουντού,
παρέα μου η μοναξιά,
φυσάει στην ακροθαλασσιά.

Η νύχτα έγινε οδηγός,

η μοναξιά συνοδηγός

και 'γω στο κάθισμα, απ' την αγάπη σου τρελός, 

λαθρεπιβάτης βραδινός. 

Σε λίγο ο χρόνος μου τελειώνει,
η μέρα πάλι ξημερώνει,
άπραγος γυρίζω πίσω, 
πουθενά πια δεν σε βρίσκω.
Μόνο η απουσία σου εδώ, 
να τη βαστάω φυλαχτό.

Γράμματα.. σήμερα που έχεις τη γιορτή σου

Τόσα γράμματα σου γράφω,
στο συρτάρι τα κρατώ.
Λέξεις, σκέψεις, αναμνήσεις,
παραμένουν στο κενό.


Ανεξίτηλο μελάνι, ανεξίτηλο στυλό, 
όπως τα αισθήματα μου, όπως κάθε σ' αγαπώ.
Δάκρυα είναι ποτισμένα, 
με αγάπη σφραγισμένα.
Δεν τα στέλνω, μην τα σκίσεις, 
μην σκοτώσεις τις αισθήσεις.


Τα κρατώ να σου τα δώσω,
σαν γυρίσεις πάλι εδώ,
για να δεις δε σε ξεχνάω,
για να δεις πως σ' αγαπώ!

Χρόνια σου πολλά αγαπάκι

το τηλέφωνο

Κάθε μέρα το κοιτώ,

το τηλέφωνο βουβό.

Να χτυπήσει περιμένω,

με την αγωνία μένω.

Απ' την άκρη της γραμμής,

μόνο λόγια σιωπής.

Η φωνή σου ν' ακουστεί, 

το μυαλό ν' αποσπαστεί.

Κατεβασμένο ακουστικό,

έξω περνάει το αστικό,

είμαι σπίτι, δεν κουνιέμαι,

δεν με παίρνεις, τυραννιέμαι.

Ξημερώνει, κι η ουσία, 

μια καρδιά σε απραξία.

Το μυαλό κατειλημμένο,

από σένα καλυμμένο.