Φάρος

Ποτέ σου δεν κατάλαβες τι ένιωθα για σένα,

μόνο φοβάσαι, μου ΄λεγες, με μάτια τρομαγμένα.

Η αγάπη μας, μου έλεγες, θα μπει στα περασμένα,

θα σβήσει κάποιο πρωινό, σαν τατουάζ με χένα.

Το γέλιο σου μου έδινε ζωντάνια, ευτυχία,

κυματοθραύστης στο καράβι μου, σε κάθε τρικυμία.

Στο μονοπάτι της καρδιάς, εσύ ήσουνα ο Φάρος,

χωρίς εσένα θα 'μουνα, στο πέλαγος κουρσάρος.

Τον ήλιο εσύ το ζέσταινες, του έδινες τη λάμψη,

ένα φιλί σου έφτανε, τα σωθικά να κάψει.

Στον ουρανό μου ήσουνα, ολόγιομο φεγγάρι,

έσβησαν τ' άστρα την αυγή, με πνίγει το δυάρι.